„Dławię się w tym świecie obłudy i blichtru, tutaj nie ludzie, ale manekiny, nie dusze, lecz pokrowce". Sławomir Mrożek (1930–2013) -to niewątpliwie jeden z najważniejszych polskich pisarzy XX wieku. Miał złożoną osobowość. Mężczyzna wielu talentów. Wszechstronnie uzdolniony; o czym świadczy ścieżka zawodowa i wnikliwa obserwacja zmieniającej się rzeczywistości. Niniejszy zbiór jest na wielu płaszczyznach profetyczny. Ubrany w abstrakcję, absurdy istnienia i humor sytuacyjny. Składa się z czterech dramatów, uwypuklających dobitnie ludzką afazję „samobójstwo, które się nie udało” i maski zakładane na potrzeby tłumu. Trzy z nich, a już szczególnie ,,Tango" doskonale znane są wiernym czytelnikom. Gratkę stanowi „Karnawał, czyli pierwsza żona Adama” z 2013 roku, w którym istotną rolę odgrywa mitologia grecka, miłość, impotencja, tęsknota za możliwościami młodego ciała manifestowane przez Goethego oraz nieuchronne przemijanie. Mrożek podejmuje w tym wielopłaszczyznowym, wieloaspektowym zbiorze problematykę związaną z polityką, codziennością za PRL, historią i zgniliznami własnego narodu, który nie potrafi odnaleźć się w Europie. Uderza aktualność poruszonych spraw, odniesienia do własnego jestestwa i wizjonerstwo pisarza, którego wyobraźnia niczym plazma. Nie zabraknie kwestii socjologicznych, perorowania o kondycji człowieka w przyszłości oraz uwarunkowań społeczno- kulturowych. Całość opatrzona wybornym wstępem Antoniego Libery- przyjaciela Mrożka, zmuszającego czytelników do pogłębionego spojrzenia na poruszone zagadnienia. Wydanie uzupełnia manuskrypt ostatniej sztuki. Wartością dodaną są zakładki stworzone przez Zuzannę Faliszewską w punkt przywołujące sceny wyświetlające się na siatkówce oka jeszcze długo po zakończeniu lektury, którą polecam sobie niespiesznie dawkować. Czytając „Trzy tragedie i karnawał” dochodzę do konkluzji, że do dramatów Sławomira Mrożka trzeba dorosnąć. Wydanie przepiękne. Co ważne dla kolekcjonerów: spójne z pozostałymi z tego wydawnictwa.