"Czekoladki dla Prezesa" to zbiór humorystycznych opowiadań Sławomira Mrożka, mistrza satyry, absurdu i czarnego humoru. Aż trudno uwierzyć, że po latach te właśnie utwory, z uwagi na obecną sytuację polityczną, okazują się tak bardzo trafne i aktualne. Prezes pojawia się w każdym z opowiadań. Raz dominuje od początku do końca, innym razem wydawać się może postacią epizodyczną, ale tylko pozornie, gdyż wszystkie jego decyzje rządzą życiem pozostałych bohaterów. W tym gronie znajdujemy różnej maści urzędników (a raczej urzędasów). Pełnią oni zróżnicowane funkcje, jednak łączy ich wielki podziw dla Prezesa, nieraz przemieszany ze strachem i wyrachowanym wazeliniarstwem. Brzmi znajomo? A jakże! Jeśli ktoś nie wie, o czym mowa, polecam obejrzenie kilku publicystycznych programów w telewizji publicznej. Kim jest tytułowy Prezes? To na pewno człowiek (lub – jak kto woli – człowieczek) z wielkim ego, chociaż nie zawsze jest jasne gdzie i komu prezesuje. Jego największym atutem jest władza, dzięki której jest w stanie nie tylko kontrolować otoczenie, ale i wpływać na decyzje i sposób myślenia podwładnych. Władzę Prezes wykorzystuje bezwstydnie i ohydnie, mimo iż często stara się nadać temu politycznie i społecznie zaangażowany wydźwięk. Wobec takich argumentów wszelka prywata wydaje się niektórym niedostrzegalna (nawet jeśli ordynarnie bije po uszach i oczach). Prezesowi wolno wszystko – wszak jest Prezesem i to najbardziej dobitny argument, który potrafi przemówić nawet do najbardziej niezdecydowanych. Oni zresztą się nie liczą, bo jeśli w ogóle się pojawiają, stanowią zaledwie margines w urzędniczym świecie, w którym panuje wazeliniarstwo, donosicielstwo i walka o miejsce po prawicy Prezesa. To świat absurdanych wynaturzeń, które bawią do łez, ale jednocześnie przerażają głupotą, poddaństwem i bezmyślnością. Znów brzmi znajomo? A jakże! Zwłaszcza, gdy pod płaszczykiem wzniosłych ideałów i programów kryją się obłuda i pogarda dla tzw. zwykłych ludzi. W przypadku zbiorów opowiadań najczęściej zdarzają się utwory lepsze i gorsze, bardziej i mniej ciekawe. "Czekoladki dla Prezesa" to jednak przykład wyboru tak dopracowanego pod każdym względem, że każdy tekst okazuje się perełką i pozostawia niezapomniane wrażenia. Podczas lektury nieraz wybuchałam śmiechem, mając naprawdę wielką frajdę z odkrywania opowiadań, które czytałam pierwszy raz. Szybko jednak przychodził też czas na refleksję i wielki podziw dla mistrzowskiego warsztatu Mrożka, którego satyryczne, celne spojrzenie na świat wciąż okazuje się niezwykle aktualne. I śmieszno, i straszno – tak chyba najkrócej można podsumować "Czekoladki dla Prezesa". Dla miłośników twórczości autora to lektura obowiązkowa! A także dla tych, którzy cenią krytyczne spojrzenie na polską rzeczywistość, łączące realizm z absurdalnym poczuciem humoru, a nieraz także z wisielczym humorem. Przyznam, że dawno nie ubawiłam się tak podczas czytania książki, czego serdecznie życzę wszystkim odbiorcom!:) BEATA IGIELSKA

W ponury dzień, na poprawę nastroju i przypływ sił witalnych polecam książkę Sławomira Mrożka "Czekoladki dla Prezesa". Książka została wydana bardzo starannie nakładem Oficyny Literackiej Noir sur Blanc. Na początku kilka słów o okładce. Zaprojektowana została, wraz z papierową obwolutą, przez grafika Witolda Siemaszkiewicza. Można śmiało powiedzieć, że jej szata graficzna za dużo o książce nie mówi. Nie znaczy to jednak, że nie intryguje. Warto chwilę skupić się na niej przed rozpoczęciem podróży po tej wspaniałej, prześmiewczej lekturze. Jest nazwisko uwielbianego przez tysiące fanów autora, jest kuszący tytuł i nazwa znanego Wydawnictwa, ale po środku, zamiast tytułowych czekoladek, przykuwają wzrok trzy czarne kapelusze. Dlaczego kapelusze, a nie czekoladki? Odpowiedź znajduje się w jednym z czterdziestu dziewięciu krótkich, humorystycznych opowiastek Mrożka, składających się na zbiór. I podpowiem jeszcze – jeden z nich to na pewno „kapelusz borsalino koloru marengo z filcu pierwszej jakości”. Sama nazwa nie jest wymysłem autora – kapelusze tej marki istnieją do dziś, a nosili je niegdyś aktorzy, artyści i gangsterzy. Kapelusz symbolizuje władzę i autorytet, dlatego Mrożek nie mógł o nim nie wspomnieć, pisząc te króciutkie teksty, w których postanowił w zabawny sposób wykpić socjalistyczną codzienność i relacje międzyludzkie. Każde opowiadanie to oddzielna historia. Łączy je osoba tytułowego Prezesa, który zarządza, zdaje się, partyjną instytucją, jaką jest Spółdzielnia „Jasna Przyszłość” w jakimś prowincjonalnym miasteczku. Biuro Spółdzielni mieści się przy rynku, a po drugiej jego stronie jest gospoda, do której dość często, nawet w czasie pracy, zaglądają podwładni i również sam Prezes. I wtedy okazuje się, że „z każdej, najtrudniejszej nawet sytuacji jest jakieś wyjście”. Podwładnymi Prezesa są: Księgowy, Referent, Kasjer, Magazynier i inni. Pojawiają się w opowiadaniach, kiedy są potrzebni. Prezesa szanują, Prezesowi pomagają, zabiegają o jego względy, a Prezes zaleca, wzywa, wyznacza zadania. Jednym z ludzi Prezesa jest też narrator, który zajmuje prawdopodobnie w firmie jakieś wysokie stanowisko. To dzięki jego opowieściom młodsze pokolenie dowiaduje się, a starsze przypomina sobie, absurdy urzędniczego życia w PRL-u - dziwne pomysły, nepotyzm i to już w pierwszym opowiadaniu, donosicielstwo. Z tych zachowań mamy się śmiać, by ich nie popełniać. Kiedyś mówiło się, że coś jest „jak z Mrożka”. Jednak i dzisiaj znajdziemy wiele podobnych sytuacji, bowiem Prezesi i podwładni są wieczni. To historie ponadczasowe – niby pokolenie już nie to i czas dawno minął, ale jakoś dużo jeszcze zjawisk, o których autor wspomina. A co z tytułowymi czekoladkami? Odpowiedź znajdzie czytelnik również na kartach książki. Opowiadania z tomu „Czekoladki dla Prezesa” pisał Sławomir Mrożek w latach sześćdziesiątych jako teksty satyryczne dla aktorów audycji „Podwieczorek przy mikrofonie”. Zostały później zebrane i zamieszczone pośród innych jeszcze utworów autora w zbiorze „Opowiadania 1960-1965” (IV tom Dzieł zebranych Mrożka). Książka jest wykonana estetycznie – twarda oprawa, dodatkowo zabezpieczona papierową obwolutą i szyte kartki pozwolą z niej korzystać latami. Wielkość czcionki odpowiednia – wzrok się nie męczy. Polecam "Czekoladki dla Prezesa" nie tylko wielbicielom Mrożka i życzę dobrego humoru. A po skończonej lekturze można, jak podwładny z podwładnym :), podyskutować „o związku między zaletami charakteru a osiągnięciami na drodze życia”.