Pewne uczucia nie wygasają. One fermentują. A David, bohater „Słodkiej choroby” Patricii Highsmith, to chodzący dowód na to, że miłość – zwłaszcza nieodwzajemniona – potrafi być... niebezpiecznie słodka. W tygodniu przykładny chemik, w weekendy – romantyk na pełen etat, który nakrywa do stołu dla kobiety, która nigdy nie pojawiła się w jego tajnym domu. Brzmi jak materiał na film? Spokojnie, to dopiero początek. Kiedy zazdrosny mąż dawnej ukochanej decyduje się interweniować, sytuacja wymyka się spod kontroli szybciej niż reakcja łańcuchowa w laboratorium Davida. To nie klasyczny kryminał, a mroczna podróż do wnętrza obsesji, samotności i złudzeń. Wysmakowana psychologiczna intryga z Ameryką lat 50. w tle. Autorka jak zwykle gra na emocjach jak na skrzypcach – subtelnie, niepokojąco i bez fałszu. Dlaczego warto sięgnąć po „Słodką chorobę”? ▫️Obsesja na całego – David kocha... aż za bardzo. Ale czy miłość można naprawdę wyłączyć jak światło? ▫️Podwójne życie – pensjonatowy grzeczny chłopiec i właściciel tajemniczej posiadłości z wyimaginowaną rodziną. David ma swoje sekrety. ▫️Psychologiczna gra pozorów – wszyscy widzą w nim ideał, a tymczasem jego świat wewnętrzny to pole minowe. ▫️Atmosfera narastającego napięcia – jakby Hitchcock pisał powieść o samotności i złudzeniach. ▫️Tragiczny przypadek czy powolne szaleństwo? – co pchnęło Davida na skraj? I jak daleko sam się posunął? ▫️Sympatia do antybohatera – mimo jego dziwactw... współczujesz mu. Może dlatego, że każdy z nas coś kiedyś idealizował? Miłość bywa piękna. Ale czasem jest jak chemiczna reakcja: wymyka się spod kontroli, a autorka tylko dolewa do niej kwasu.