Egzemplarz recenzencki. ,,Cud w dolinie Poskoków" to taka bajka dla dużych dzieci. Są złoczyńcy, awanturnicy, i szczęśliwe zakończenia. Ante Tomić wydał książkę pełną humoru historie czterech braci Kreszimira, bliźniaków Branimira i Zvonimira oraz najmłodszego Domagoja. Dorastają w domu, gdzie rządzi podstarzały Jozo, który izoluje swoich synów od świata, wmawiając, że kobiety to widźmy, diablice i ino czekają na jeleni, by wpadli w ich sidła. Można rzec, że ich ojciec to taki mizogin, żyjący klimatem wojny światowej, czasami dyktatora Tito. Światem rodziny Poskoków jest ich zapuszczona wioska, pełna ruin. Najstarszy z braci wyłamuje się. Opuszcza rodzinny dom i znajduje to, co w życiu ważne. W tej książce podoba mi się mądrość, od której kipi. Choćby słowa, które wygłasza Lovorka dla swoich szwagrów, aby nie marnowali życia. Chcesz poderwać dziewczynę? Nie bądź gburem. Co z tego, że wyjdziesz na głupka? Dziewczyny nie lubią sztywniaków. Uśmiechaj się! Naucz się tańczyć! Podoba mi się w tej książce to, że trzej bracia stawiają się złemu komendantowi policji. Jest porwanie, mistyfikacje w postaci przebieranek i najważniejsze! Każdy z braci znajduje kogoś bliskiego. Książka napisana mistrzowsko. Któż by pomyślał, że nawet Jozo znajdzie radość życia, jak tylko odstawi alkohol? Przeczytana w jeden dzień, była tego warta!

Na początku chciałem podziękować pani Annie Targosz oraz wydawnictwo „Noir sur Blanc” za egzemplarz recenzyjny książki ,,Cud w dolinie Poskoków". Bardzo dobrze się bawiłem przy tej lekturze. Ponieważ mamy tutaj cały zakres bohaterów z którymi możemy się zintegrować a cała książka jest pełna humoru i niezwykłych przygód braci. Mamy strzelaniny, wybuchy, ucieczki i porwania, pościgi i intrygi w nietypowym przebraniu oczywiście obfito spowito humorem, a nieustannie intensyfikowane emocje, pospiesznie zmieniające się fabularne przestrzenie oraz irracjonalne, ale bawiące dialogi nie pozwalają na głębsze złapanie oddechu. Dzieje się tu dużo i naprawdę zabawnie! Dlatego bardzo polecam do przeczytania !!!

Genialna, przezabawna, czasami wręcz absurdalna historia o poszukiwaniu miłości (chociaż tutaj miłość to górnolotne słowo), z dodatkiem pościgów, wybuchów i wszelakiej możliwej broni używanej do niezbyt moralnych celów. Ciężko opisać fabułę tak, żeby oddać w całości jej ducha. Historia zaczyna się od stwierdzenia oczywistego faktu, że do życia potrzebna jest kobieta, więc najstarszy z synów Jozo Poskoka, Kreszimir, wyrusza do miasta w poszukiwaniu żony. I tutaj zaczyna się heca, bo poszukiwania prowadzą Kreszimira do starej 'znajomej', a od tej chwili pościgi i zwady ze stróżami prawa to najmniejszy jego problem. Z drugiej strony śledzimy 'normalne' życie całej męskiej części rodziny Poskoków, ich próby odcięcia się od społeczeństwa i przeżycie na własnych warunkach. No i o tym głównie cała książka jest. Ale jak ona była napisana! Dawno się tak nie uśmiałem, absurd pomieszany z groteską, szalone zwroty akcji, bezsensowne działania bohaterów, a to wszystko przyprawione jednak jakimś morałem, niby prostym, ale bardzo ważnym - bo to o kobiety się rozchodzi. O tym co robią z mężczyznami, o to kim się oni dzięki nim stają i jak się zmieniają. Świetne! Książkę serdecznie polecam! Świetna, jeżeli ktoś chce się dosłownie dobrze bawić!

To moje pierwsze spotkanie z Ante Tomić, wychodzę z niego w świetnym nastroju, ubawiona po pachy. Już od pierwszych stron "Cud w dolinie Poskoków" wciąga i bawi czytelnika. Wykreowany świat bez kobiet jest nie rzadko prześmiewczą wersją prawdy. Z dużą zręcznością, oczami mężczyzny, Ante Tomić, przedstawia życie w którym brakuje kobiet. Cała historia rozpoczyna się od śmieci Jozy, który zostaje sam z czterema synami: Branimirem, Zvonimirem, Domagojem i Kreszmirem. Piątka mężczyzn początkowo stara się dzielnie podzielić obowiązkami domowymi, jednak ich męska, brutalna natura oraz duma stoją im na przeszkodzie. Pewnego dnia po sugestii kapłana Kreszmir decyduje się na poszukiwania żony, nie mogąc dłużej znieść życia w brudzie i jedzenia tego samego obiadu. Jest to przerażająca wizja dla ojca i jego braci, którzy uważają kobiety za wrogów i dzieło szatana. Kobiety są pokusa płci. Posiadanie kobiety jest, więc słabością, a na to żaden szanujący się Poskok nie powinien sobie pozwolić. Książka powinna spodobać się miłośnikom absurdalnego humoru.

“Cud w dolinie Poskoków” był dla mnie ciekawą i dość zaskakującą przygodą. Po przeczytaniu blurbu nastawiłam się na komedię absurdów a otrzymałam książkę, która może nie wywołała salw śmiechu, ale swoją formą zachęciła do bardziej wnikliwego spojrzenia na mieszkańców słonecznej Chorwacji. Każdemu, kto ma ochotę na wieczór z przyjemną lekturą i odrobię sarkastycznego spojrzenia na wiele spraw serdecznie polecam. Książka wpadła w moje ręce za sprawą współpracy barterowej z wydawnictwem Noir sur Blanc.

Cóż to była za wyprawa literacka. Mój rubaszny śmiech mieszał się co i rusz z wielkim, pozytywnym zdumieniem, w które mnie wprawiała ta książka. Lubię takie nieoczywiste przygody i ubóstwiam gdy autor rzuca mi wyznanie i zachęca do własnych interpretacji i przemyśleń. Głęboko w chorwackich górach ukryta jest pewna dolina zamieszkana przez ród Poskoków, nie bez przyczyny porównywany do jadowitych żmij noszących to samo miano. Po śmierci jedynej kobiety, żony Jozu i matki ich czterech synów w dolinie rozszerza się męski chaos. Panowie codziennie jedzą mamałygę na różne sposoby, noszą bieliznę w różowym odcieniu a w domu szerzy się sodoma i gomora bałaganu i rozgardiaszu. Za namową duchownego najstarszy z synów rusza do Splitu w celu… poszukiwania żony. Kto stoi za zamachem terrorystyczny w kościele w Split’ie? Czy dolina Poskoków oprze się napływowi pierwiastka żeńskiego? Powieść ta wymyka się wszelkim ramom; jest wielce zgrabną satyrą, niepoprawną i absurdalną komedią, malowniczą opowieścią awanturniczą oraz rozochoconym, namiętnym romansem. Z wielką ciekawością i powtarzam enty raz rozbawieniem obserwowałam przemiany jakie „dotknęły” skostniały, patriarchalny świat doliny Poskoków. Świat rządzony silną męską ręką, gdzie samcze prawa bronione są kałaszem, gdzie system nie ma dostępu, a obcy choćby z krztą rozsądku nie stawia tam stopy z obawy o utratę wolności lub życia. Pod przykrywką doliny Poskoków autor pokazuje jak zmienia się świat, jak kobiecy pierwiastek wypiera stare przyzwyczajenia, jak młodość rozpycha się łokciami i wprowadza postęp powodując przy tym niezły bałagan i tumult. Niech żyje nowoczesna Chorwacja😊 Jeśli jesteście żądni nieoczywistej, barwnej bałkańskiej przygody, gotowi na atakujące niczym rozłoszczone szerszenie, czasami absurdalne zwroty akcji, salwy niespodziewanego i sięgającego głębi trzewi śmiechu a do tego inteligentnych rozważań nad światem w całej jego rozciągłości, to nie ma się co ociągać zakosztujcie tej powieści. Za egzemplarz dziękuję Pani Annie z Oficyna Literacka Noir sur Blanc

BEZ BABY W RÓŻOWYCH GACIACH CHODZIĆ BĘDZIEMY... Z dala od cywilizacji, ludzkich spojrzeń i głosów, wśród kwitnących szałwii w cieniu morwy znajduje się dolina, do której żadne stworzenie o zdrowych zmysłach nie śmiałoby się nawet zbliżyć. Opustoszałe, porośnięte mchem, rozpadające się domostwa, ciemne, górskie zapadliny, a w tym wszystkim jedyne zamieszkałe domostwo- swoista twierdza, pilnie strzeżona przez Jozę i jego czterech synów, którzy nade wszystko cenią sobie prywatność i niezależność. W ich swoistej idylli pojawia się jednak skaza. Brak kobiecej ręki doskwiera mężczyznom coraz silniej, kiedy kompletnie nie radzą sobie z codziennymi, domowymi obowiązkami. Dość tej beznadziejnej sytuacji ma szczególnie najstarszy z braci, w związku z tym, przy stanowczej dezaprobacie ojca postanawia wyruszyć do miasta w poszukiwaniu kandydatki na żonę. I właśnie wtedy zaczyna się prawdziwy rollercoaster! Akcja tocząca się lawinowo, mnóstwo inteligentnego, niewymuszonego humoru, miłość, jeńcy, ręczny granatnik przeciwpancerny i mamałyga z musztardą... Zbyt wiele? Bynajmniej. Ante Tomić wykreował prawdziwą petardę skrupulatnie troszcząc się o to, by między wersy nie wdarła się choć odrobina nudy, przesytu lub niedostatku. Czarę satysfakcji z lektury przepełnia prosty, lecz intrygujący, niepozbawiony sarkazmu język, który niejednokrotnie wywoła na naszych twarzach wachlarz emocji i nieodwracalnie pozostawi trwały ślad w naszym czytelniczym usposobieniu. Pozycja obowiązkowa.

Do tej pory nie miałam okazji aby zaznajomić się z chorwacką literaturą, czytałam jakiś czas temu powieści różnych bałkańskich pisarzy, ale raczej nie trafiłam na chorwackich, więc tym chętniej zabrałam się za czytanie książki ,,Cud w dolinie Poskoków". Z opisu wynikało, że to pełna humoru historia, którą napisał popularny chorwacki pisarz i komik Ante Tomić. Opowiada o maleńkiej osadzie po Splitem, w której (podobno) rządzą mężczyźni. To mnie zachęciło... "Wysoko w górach leży Dolina Poskoków. Trudno ją znaleźć, skryła się jak obwarowana twierdza, tylko z jedną drogą otwierającą się, wijącą niczym rzeka w parowie, który za jednym z zakrętów niespodziewanie rozszerza się w małe krasowe pole, a potem, zaledwie dwieście metrów dalej, zamyka wysoką, niemal pionową turnią." Tuż pod turnią, ukryty wśród niezamieszkałych i opuszczonych domów mieszka w dużym domu Jozo Poskok wraz z czterem synami. Odkąd zmarła mu żona coraz gorzej sobie radzi nie tylko z synami, ale także z całym obejściem. Mężczyźni nie potrafią sami o siebie zadbać, pranie, sprzątanie i gotowanie to dla nich wyższa szkoła jazdy. Jednak Jozo stara się gospodarzyć tak jak umie a nawet zachwyciło go gotowanie... Zaczął gotować mamałygę i na różne sposoby ja modyfikuje. Synowie nie są tym zachwyceni, lecz z głodu jedzą to, co im ojciec przyrządzi, choćby im nie smakowało. "Stary zawsze się rozanielał, odkrywając nowy smak mamałygi, nawet gdy niespecjalnie przypadł do gustu jego synom, którzy raz dostali sraczki po kaszy z kakao. Mimo to ojczulek się nie poddawał. On by mamałygę mógł jeść każdego dnia. I rzeczywiście każdego dnia wszyscy ją jedzą." Mężczyźni nie troszczą się płaceniem żadnych rachunków, niektórzy nawet o nich zapomnieli a inkasenci ze strachu omijają ich domostwo. Gdy jednak dwóch zapalczywych inkasentów z elektrowni zakłóca ich spokój, Jozo więzi ich w piwnicy, chociaż wcześniej chciał ich nawet zabić. Odwiedzający rodzinę Poskoków ksiądz, proponuje synom, żeby chociaż jeden z nich poszukał dla siebie żony, będzie im wtedy łatwiej, tak jak wtedy, gdy żyła ich matka. Kreszimir, najstarszy z braci postanawia udać się do Splitu na poszukiwanie żony. Piętnaście lat temu poznał tam pewną dziewczynę i ma nadzieję, że ją tam teraz spotka... Nie zdaje sobie sprawy z tego, że ta decyzja może wywołać całą lawinę niespodziewanych wydarzeń i jak bardzo zmieni się ich życie gdy wróci do domu. Gdyby wiedział, pewnie by się wcale nie ruszył ze spokojnej Doliny Poskoków... Lubię czasem poczytać takie nieoczywiste i absurdalne historie, lecz przeszkadzało mi w niej zbyt dużo wulgaryzmów. Odrobina czarnego humoru nieco łagodziła tę wulgarność a szybka i zaskakująca fabuła sprawia, że czyta się lekko. Polecam tym wszystkim mającym ochotę na dość przyjemną i sarkastyczną lekturę (z wulgaryzmami). Książkę przeczytałam w ramach Akcji recenzenckiej Lubimy Czytać, bardzo dziękuję wydawnictwu Noir sur Blanc za egzemplarz recenzencki!

„Cud w Dolinie Poskoków” to krótka, humorystyczna opowieść o tytułowej rodzinie Poskoków, zamieszkującej odludną dolinę gdzieś w okolicach Splitu. Poskokowie żyją z dala od cywilizacji, seprując się od społeczeństwa, a ich przygody, o których opowiada książka, zaczynają się, gdy najstarszy syn podejmuje trudną decyzję o ożenku i wyrusza do miasta w poszukiwaniu wybranki. Już pierwsze rozdziały rozbawiły mnie, dając pewność, że lektura okaże się udana. Wprawdzie później tekst był nieco mniej śmieszny, niemniej zachowujący ironiczny, dowcipny ton. Historia jest dosyć karykaturalna, a perypetie bohaterów znajdują się na granicy wiarygodności w tym sensie, że są mocno przerysowane, rzecz jasna w celach satyrycznych. Same postaci zresztą także są nieraz mocno jaskrawe, np. mizoginistyczny ojciec czy uwielbiające rozróbę przyjaciółki. Książkę czytało mi się bardzo dobrze, służyła mi jako pogodna, lekka odskocznia od rzeczywistości. Być może autor na jej łamach zawarł także jakieś komentarze dotyczące realiów życia w Chorwacji – jeśli tak było, nie byłam w stanie ich wychwycić, jako że nie mam na ten temat najmniejszego pojęcia. „Cud...” był dla po prostu znakomitą rozrywką i sposobem na przyjemny, czytelniczy odpoczynek. Polecam!

Moje doświadczenia z książkami satyrycznymi podpowiadają mi, że wcale nie jest łatwo napisać zabawny tekst. Ostatnio jednak mam szczęście do powieści, które bawią mnie niezmiernie i poprawiają humor bezbłędnie. Jedną z nich jest „Cud w Dolinie Poskoków” chorwackiego pisarza Ante Tomicia, którą miałam okazję przeczytać dzięki wydawnictwu Noir Sur Blanc i akcji recenzenckiej ogłoszonej na stronie lubimyczytac.pl. Książka opowiada o pięciu mężczyznach – ojcu i jego synach, którzy zamieszkują zapomnianą dolinę, zwaną, od ich nazwiska, Doliną Poskoków. Mężczyźni stworzyli państwo w państwie. Posiadają cały arsenał broni, którym skutecznie odstraszają wszelkich nieproszonych gości. Od dziesiątek lat nie płacą rachunków za prąd, a kiedy nieopatrznie pojawiają się u nich inkasenci, ledwo uchodzą z życiem. Mimo zupełnego nieokrzesania, ciągłych krwawych konfliktów wewnętrznych, Poskokowie wspólnie dochodzą do wniosku, że w ich otoczeniu brakuje kobiet. I wtedy jeden z nich, Kreszimir, przypomina sobie o Lovorce, którą poznał i pokochał w czasie wojny. A więc 15 lat wcześniej. Z nikłą nadzieją, ale jednak, wyrusza na poszukiwania ukochanej. I musi o nią walczyć z szefem miejscowej policji. W międzyczasie jego dwaj bracia bliźniacy również znajdują interesujące dziewczyny. Takie, które są zachwycone ich walorami. Ba, nawet najmłodszy Domagoj odnajduje swoja bratnią duszę. Fabuła książki jest absolutnie szalona, przy czym posiada ogromny ładunek komiczny. Czarny humor jest jej mocną stroną. Początkowo bohaterowie nie budzą sympatii, ale z czasem okazuje się, że za fasadą ich obcesowości, kryją się troskliwi i prawi mężczyźni, którym można zaufać. Są prości w obsłudze i łatwo do nich dotrzeć przez żołądek. Dbają o swoich bliskich. Są w stanie przełamać krzywdzące przekonania. Kobiety łagodzą obyczaje. Pojawienie się Lovorki w Dolinie Poskoków całkowicie odmienia rzeczywistość jej mieszkańców. Choć jej początki w nowej rodzinie nie były łatwe. Ojciec Poskoków oskarża ją o czary, jednak ostatecznie przekonuje się, że warto dać jej szansę. „Cud w Dolinie Poskoków” sprawił, że bawiłam się świetnie. Podeszłam do tej lektury bez konkretnych oczekiwań, dlatego tak pozytywnie mnie zaskoczyła. Oprócz warstwy komicznej przedstawia diagnozę chorwackiego społeczeństwa, w którym echa niedawnej wojny jeszcze do końca nie ucichły. Wydaje się jednak, że możliwość śmiania się z zakończonego konfliktu ma moc terapeutyczną. Wojna przestała kojarzyć się jedynie z traumą. Rzadko mam okazję sięgać po literaturę bałkańską, tym bardziej cieszy mnie spotkanie z twórczością Ante Tomicia, który wlał odrobinę absurdalnego śmiechu w moje dotychczasowe skojarzenia z tym obszarem. Jego książka bardzo mi się podobała, mimo że jej bohaterowie początkowo wydali się tak prostaccy i antypatyczni. Zwróciłam też uwagę na ilustracje, które są rzadkością w powieściach dla dorosłych, a tutaj spełniają swoją rolę, wzbogacając treść. Podsumowując, „Cud w Dolinie Poskoków” jest świetnym wyborem dla tych, którzy chcieliby oderwać się na chwilę od trudnych tematów i poważnych lektur. Jeśli lubicie absurdalnie śmieszne opowieści, sięgnijcie po tę książkę, a nie będziecie zawiedzeni.

Rewelacyjna książka :) Pełna absurdalnego nieraz humoru opowieść w wybitnie bałkańskim klimacie. Serdecznie polecam :)

“Cud w dolinie Poskoków” jest zabawną i satyryczną opowieścią o rodzinie, która żyła “za górami za lasami”. Uzbrojeni po zęby czterej bracia i ich ojciec po śmierci matki próbują jakoś sobie układać dzień za dniem. Najstarszy z braci postanawia jednak jechać do miasta na poszukiwania żony, które następnie to stają się sensacją w całym kraju. Pierwszy raz spotkałam się z taką dobrą satyrą w powieści. Książka autentycznie bawi momentami do łez. Fabuła książki, sytuacje z którymi muszą zmierzyć się bracia są totalnie szalone. Początkowo podeszłam sceptycznie do tej historii jednak z czasem mnie wciągnęła i wprost nie mogłam doczekać się co czai się za przysłowiowym zakrętem. Podobały mi się również wzmianki o chorwackim społeczeństwie i to jakie piętno odcisnęła na nich wojna, którą wciąż wspominają bohaterowie i osoby które napotykają na swojej drodze. Serdecznie polecam poznanie losów rodziny Poskoków, dobra zabawa gwarantowana :) Dziękuję wydawnictwu Noir sur Blanc za możliwość poznania tej historii.

Gdybym miała w krótkich żołnierskich słowach powiedzieć coś o tej książce, stwierdziłabym, że to czeski film w chorwackim wydaniu. Autor roztacza przed czytelnikiem absurdalny świat pełen nierzeczywistych postaci i wydarzeń. Niby wszystko dzieje się w współczesnej Chorwacji, ale ma się wrażenie, że opisy dotyczą raczej baśniowych bohaterów oraz sytuacji. Brnie się w ten świat jednak z zaciekawienie, ponieważ pisarz potrafi dobrze wykreować wciągającą fabułę. Nie jest to raczej literatura, która odpowiada moim gustom. Wydaje mi się jednak, że osoby dobrze odnajdujące się w absurdzie, docenią tę pozycję, ponieważ mamy tutaj do czynienia z literaturą z górnej półki - dobra i wciągająca fabuła, dobra stylistyka oraz język. Z pewnością plusem są ilustracje, które dodają kolorytu całości - chociaż to również nie jest moja stylistyka.