„Imię Róży” to kultowa, klasyczna, kryminalna powieść szkatułkowa. Została doceniona przez wielu, zekranizowana. Jednak jej gabaryty mogą powodować konsternację, brak chęci poznania tej wspaniałej literatury przez młodsze pokolenie. Wydawnictwo wyszło naprzeciw oczekiwaniom czytelników. Przygotowało niezwykle estetyczną pod względem wizualnym powieść graficzną na podstawie tłumaczenia Adama Szymanowskiego i Pawła Bravo. Użyto tu kredytowego papieru. Posiada sugestywne i kontrastowe ilustracje Milo Manary. Rozłożono ją na dwa zazębiające się tomy, zawierające najważniejsze, kluczowe wątki. Pierwszy z nich wprowadza nas do anonimowego opactwa benedyktynów we Włoszech, gdzie trafia były inkwizytor- brat Wilhelm z Baskerville oraz jego uczeń – młody austriacki nowicjusz – Adso z Melku.Mają wysłuchać wykładu dotyczącego ubóstwa Chrystusa. Jednakże losy bohaterów działających niczym detektywi, aż do trzeciego dnia pobytu, na powyższych kartach,pchają mężczyzn ku rozwiązaniu zagadek dotyczących enigmatycznych śmierci w klasztorze. Dylematy natury moralnej i bolesne wydarzenia zostały zaimplikowane w niezwykle emocjonujący sposób. Bez zbędnego epatowania brutalnością. Oddano specyfikę XIV wieku, kontekst historyczno-kulturowy i nastroje społeczne. Odnajdziecie również poruszające synapsami elementy erotyki; tak ważne dla działań artystycznych Manary. Ważnymi wątkami będą również pozornie niedostępna biblioteka, inkwizycja, rola nauki, mistyka oraz fanatyzm religijny doprowadzający do zguby mieszkańców. Rysownik znakomicie oddał charakter i mrok wyłaniający się z treści, co stanowi sztukę. „Imię Róży” może być znakomitym prezentem świątecznym dla wielbiciela klasyki. Sądzę, że przede wszystkim będzie to gratka dla osób, które znają i kochają pierwowzór od U. Eco, jak ja. Pozostałych zachęci do zapoznania się z opasłym woluminem. Kondensacja poruszonych, fundamentalnych zagadnień pozwoliła wrócić do lawiny emocji sprzed lat. Ogromną przyjemnością było obcować z materią historii. Bardzo wyczekuję finalnego ujęcia.

Manara posiada niezwykłą zdolność do wizualnego opowiadania skomplikowanych historii. Jego prace cechują się głębokim zrozumieniem narracji – zarówno w wymiarze wizualnym, jak i emocjonalnym. Choć Manara jest znany głównie z erotyki, jego talent do oddawania subtelności i szczegółów uczynił go idealnym wyborem do pracy nad „Imieniem róży”. Powieść Eco obfituje w warstwy symboliczne i zmysłowe opisy, szczególnie w wątkach dotyczących młodego Adsa i jego relacji ze światem. Manara wprowadził do komiksu delikatność i wyczucie, które pozwalają uchwycić te aspekty, nie przekraczając granic dobrego smaku. Milo Manara i Umberto Eco darzyli się wzajemnym szacunkiem i podziwem – Manara cenił erudycję i głębię intelektualną Eco, podczas gdy Eco widział w Manarze mistrza wizualnej interpretacji zawiłych wątków międzyludzkich. Decyzja o adaptacji powieści była naturalna i artystycznie spójna. Odwzorowanie architektury, detali budynków, kostiumów czy samej atmosfery średniowiecznego opactwa jest precyzyjna i wiarygodna. Styl Milo Manary to wyjątkowe połączenie finezji technicznej z pasją do szczegółów, które w powieści graficznej stają się nie tylko ilustracją fabuły, ale autonomiczną interpretacją dzieła. Jego kreska jest nad wyraz sensualna, co idealnie współgra z inteligentną, a jednocześnie emocjonalną prozą Umberta Eco.  W „Imieniu róży”, gdzie tematy wiary, wiedzy i herezji splatają się z ludzkimi namiętnościami, Manara znalazł idealne pole do popisu. Przemycił w swoje ilustracje subtelną zmysłowość, ukazując, jak cielesność i duchowość są ze sobą nierozerwalnie splecione. Cieszy fakt, że styl Milo jest wyraźny i nie został jakoś specjalnie tłumiony przez wydawcę, postacie kobiece, zwłaszcza bez odzienia, przykuwają spojrzenie i wprost cudownie wtapiają się w historię Eco. Bardzo podoba mi się to połączenie, nie podoba mi się tylko czekanie na tom drugi. Kto to widział tak dzielić historię na pół! Poza tym to wydanie jest wyjątkowe i uważam, że fani powieści graficznych powinni mieć je na półce. IG @angelkubrick

Przeczytane, obejrzane, teraz już czekam niecierpliwie na kolejny tom, a w tzw. międzyczasie może obejrzę film. Uprzejma i gorąca prośba do wydawnictwa o przyspieszenie wydania!

Fascynacja. Piękne wizualne uzupełnienie powieści, którą niezależnie należy przeczytać. Cieszę się, że dwóch wirtuozów - słowa i obrazu - spotkało się w tej przestrzeni. Przyłączam się do krytyki zbyt długiego czasu oczekiwania na drugi tom. Marzeniem byłoby, gdyby był sprzedawany ze slipcasem, żeby oba tomy znalazły na półce godną oprawę.