Pomiędzy morzem a równinami Bengalu, przy wysuniętym najbardziej na południe fragmencie wybrzeża Indii znajduje się rozległy archipelag wysp. To Sundarban. Nie istnieją tam żadne granice oddzielające słodką wodę od słonej, rzeki od morza, a nawet ląd od wody. Przez setki lat jedynie ludzie bez własnego skrawka ziemi ośmielali się tam osiedlać i jakoś udawało im się przetrwać na tych błotnistych terenach, gdzie władzę sprawują tygrysy-ludojady i krokodyle. To tam na początku zeszłego wieku, pewien Szkot, wizjoner, utworzył utopijną wspólnotę, w której ludzie wszystkich ras, wyznań i klas mogli żyć razem. Mieszkańcy Sundarbanu wierzą, że tylko człowiekowi o prawym sercu, który zapuści się w wodny labirynt wysp, uda się z niego wrócić. Zjawienie się tam Pijali Roy, Hinduski z pochodzenia, ale wychowanej na Amerykankę oraz Kanaja Dutta, wyrafinowanego biznesmena z Delhi, zakłóci delikatną równowagę, jaka tam panuje. Kanaj przyjechał na wyspy na prośbę ciotki, miejscowej osobistości, po raz pierwszy od śmierci wuja, politycznego radykała, który zmarł w tajemniczych okolicznościach po wygaśnięciu lokalnych zamieszek. Kiedy Pija, która bada rzadko występujące rzeczne delfiny, wynajmuje Fokira, dumnego rybaka, jako przewodnika po rozlewiskach, Kanaj zostaje jej tłumaczem. Od tej chwili zaczyna się przypływ.

Amitav Ghosh odkrył kolejne nowe terytorium, przywołał do życia z historii i mitów fascynujące miejsce, inny świat. Ale w Żarłocznym przypływie penetruje również inną dżunglę, poznaną w znacznie mniejszym stopniu: ludzkiego ducha. To powieść, która bez przerwy stawia jedno pytanie: czy człowiek potrafi prawdziwie ocenić innego człowieka?

Żarłoczny przypływ jest efektem pracy olśniewającej wyobraźni. Napisany z rozmachem dorównuje bestsellerowej powieści Ghosha Szklany pałac.