Sławomir Mrożek najlepiej pokazuje, w czym tkwi istota rysunków satyrycznych. Jeden z jego bohaterów ubolewa „dlaczego namalował mnie Sławomir Mrożek a nie Leonardo da Vinci?”. Koślawe małe stworki o wielkich nosach i (czasami) patykowatych kończynach wyglądają jak bazgrołki, niedopracowane i tworzone niewprawną ręką. Jedynie mimika świadczy o tym, że ich autor wiedział doskonale, jaką sytuację chce przekazać – i jakie interakcje uruchomić. Dość szybko jednak wychodzi na jaw, że niedbała kreska to element kreacji rysunkowego świata, bo mimo pozornej bazgraniny odbiorcy nie będą mieli żadnego problemu z odczytaniem inwencji twórcy. Upraszczanie postaci wychodzi im i rysunkom na dobre, bo ważny jest zawsze pomysł i przesłanie – a myśl mogłaby zostać przyćmiona przez artystyczny kunszt.

Pełną wersję recenzji czytaj na blogu tu-czytam.blogspot.com.

Mrożek w obrazach” to publikacja niebanalna, oryginalna, warta uwagi. Przypomnienie rysunków niedawno zmarłego pisarza okazuje się bowiem świetną okazją do uświadomienia sobie, jak cechy charakterystyczne dla jego twórczości, znajdują swój oddźwięk nie tylko w dramatach, ale i w tym, co autor „Tanga” opowiada swoją wyrazistą, rozpoznawalną, choć nieskomplikowaną kreską. (...) Za pomocą kilku symbolicznie rozrysowanych scenek Mrożkowi udaje się sportretować (i skomentować) to, co się zmieniło i co przyszło w miejsce starego, niekoniecznie oznaczając zmiany na lepsze. Interesujące są także zabawy słowem. Przykładem może być „akcja żniwna” jako określenie obecne przy kościotrupie trzymającym kosę czy sparafrazowanie powszechnie znanej wątpliwości na „Podglądać czy podsłuchiwać. Oto jest pytanie”.

Pełna wersja recenzji dostępna an blogu bernadettadarska.blog.onet.pl

Świat widziany oczami Mrożka musi przygnębiać. Wprawdzie śmiejemy się z Greków, którzy pod antycznymi kolumnami narzekają na spuściznę cywilizacji europejskiej, z poganiacza niewolników, który pociesza katowanych tym, iż moralnie stoi od nich niżej i wyśmiewamy panów przystrojonych w kobiece łaszki, którzy zastanawiają się nad realnością męskiej przyjaźni. Po dłuższym jednak namyśle stwierdzamy, że nasz śmiech jest śmiechem przez łzy. Rysunki Mrożka nie powstały bowiem po to, by nas bawić, ale zmusić do refleksji, byśmy spróbowali odpowiedzieć na pytanie „dokąd zmierzasz świecie?”

Pełną wersję recenzji czytaj na portalu natemat.pl