Ta książka jest wyśmienitym ciachem, który smakuje wyjątkowo dobrze po pysznym daniu głównym. 80% powieści to dialogi, które nadają jej dynamiki, przez którą powieść czyta się w iście ekspresowym tempie. Przyznaję, że podchodziłam do niej troszkę jak pies do jeża, obawiając się, że mnie znudzi albo zdenerwuje. Moje obawy rozwiały się, jak… ślady na piasku. Nie wiem nawet, kiedy dotarłam do końca, kilkakrotnie śmiejąc się w głos (co, przyznacie, jest rzadkością).
Łobuz Camilleri mnie kupił. Całkowicie. Rozbawił, zainteresował, zaintrygował, a na koniec – zaskoczył. Bo nie można zapominać, że „Ślad na piasku” to przede wszystkim historia kryminalna, w której są trupy i jest zagadka. Jest makabra, jest seks. Jest wszystko. A kiedy tożsamość człowieka, który stoi za całą tą sprawą, zostaje wyjawiona i nie jest to nazwisko, które podejrzewaliśmy od samego początku – można wówczas powiedzieć, że cel został osiągnięty. Mission accomplished. Missione compiuta.

Pełną wersję recenzji czytaj na wswiecieslow.blogspot.com.

Komisarz Montalbano pod oknem swojego położonego przy samej plaży domu znajduje nad ranem zmaltretowanego, zakatowanego konia. Nim policja zdąży zadziałać, ciało zwierzęcia znika. Wkrótce zostaje zamordowany pewien mężczyzna, a do mieszkania komisarza ktoś kilkukrotnie włamuje się i usilnie czegoś szuka.

Montalbano z pomocą swoich niezawodnych kompanów z pracy zajmie się tą pogmatwaną sprawą. Zakosztuje przy tym nieco blichtru świata zgniłej arystokracji, pójdzie nawet na wyścigi konne i pobawi się w hazardzistę. I znów tylko dzięki błyskotliwości komisarza w fikcyjnym, sycylijskim miasteczku Vigàta, będzie mógł zapanować względny spokój. Nawet wbrew wszechmocnej i wszędobylskiej włoskiej mafii.

Pełną wersję recenzji można przeczytać na portalu kawiarenkakryminalna.pl

Sporo się dzieje w Marinelli – małym, prowincjonalnym mieście na Sycylii. Ślad na piasku to już bowiem czternasta pozycja z cyklu powieści z tamtejszym stróżem prawa -  komisarzem Montalbano w roli głównej. Tym razem zdarza się zbrodnia nietypowa: ofiarą jest piękny, rasowy, wyścigowy koń. Zwłoki dostrzega na plaży Montalbano i kiedy właśnie zawiadamia swoich kolegów po fachu, znikają, pozostawiając ulotny ślad na piasku. Nikt nie zgłasza kradzieży, porwania czy nawet ucieczki zwierzęcia, dlatego gnany czystą ciekawością policjant, rozpoczyna na poły prywatne śledztwo. Wówczas poznaje uwodzicielską Rachele i przypadkiem dowiaduje się, że jest ona właścicielką wierzchowca, który w nocy zniknął ze stajni. Bohatera zaczynają nurtować dwa pytania: dlaczego kobieta nie złożyła oficjalnego doniesienia o prawdopodobnym uprowadzeniu zwierzęcia oraz czy odnaleziony przez niego nad brzegiem morza martwy koń jest właśnie tym, który należy do Rachele...

Pełną wersję recenzji czytaj na portalu kulturatka.pl