Czytając odnoszę wrażenie, że tłumaczenie zleciliście sztucznej inteligencji.

“Kamienne miasto” Marioliny Venezii to tom pierwszy włoskiej serii Śledztwa Imy Tataranni. I jest to kryminał mocno nietypowy. Przede wszystkim skupiony jest na postaci głównej bohaterki, kobiety niewielkiego wzrostu, prokuratorki, która zastępuje sobie tym stanowiskiem marzenie o byciu policjantką - a to znaczy, że mocno angażuje się w śledztwa. W tym tomie prowadzona przez nią sprawa dotyczy morderstwa młodego chłopaka, do którego doszło w nocy tuż obok jego domu, a jednak nie jest to coś, co zaprząta ją całkowicie - na równi ze śledztwem, a może nawet trochę ponad nim, stoi jej relacja z córką, która właśnie wchodzi w okres nastoletni. Imma to twarda babka, jej córka odziedziczyła po niej uparty charakter, więc dochodzi pomiędzy nimi do częstych spięć, a mimo to Imma kocha ją nad życie - sama myśl, że mogłoby stać się jej coś złego, sprawia, że jej serce staje. Sama intryga jest ciekawa przede wszystkim dlatego, że szeroko oddaje problemy południowych Włoch, w których panuje ciągle większy niedostatek niż na północy. Problemem jednak dla mnie był styl autorki: język prosty, ale zdania jakieś takie zagmatwane, tak że długo miałam wrażenie chaosu i dopiero pod koniec udało mi się zacząć czerpać z lektury przyjemność. Dlatego też z nadzieją będę sięgać po tom drugi pt. „Pogoda pod psem”!

(...) Wiceprokurator Imma Tataranni prowadzi dochodzenie w sprawie popełnionego morderstwa. Ofiarą jest dwudziestoletni chłopak, Nunzio Festa. Sprawa okazuje się bardziej zagmatwana niż początkowo się mogło wydawać. W jej toku Imma odkrywa proceder składowania niebezpiecznych odpadów, który odbywa się w Materze już od dłuższego czasu. Kobieta nie ma łatwo, a dodatkowo ani przesłuchiwani, ani nawet jej współpracownicy nie ułatwiają zadania. Czy uda się rozwikłać zagadkę zabójstwa Nunzia? "Kamienne miasto" to pierwsza część serii włoskich kryminałów "Śledztwa Immy Tataranni". Ta książka to prawdziwa gratka dla fanów włoskich klimatów i kryminalnych zagadek. Bardzo podoba mi się sposób wykreowania fabuły, która nie skupia się jedynie na dochodzeniu, ale wchodzimy głębiej w życie prywatne głównej bohaterki, przeszłość, relacje z rodziną, współpracownikami, a jej spostrzeżenia na temat innych są taką wisienką na torcie, która niejednokrotnie przywołuje uśmiech na twarzy. Kobieta niekoniecznie lubiana w miejscu pracy i to nie tylko z powodu niecodziennego stylu ubierania, ale przez jej konkretny charakter. Nie przejmuje się tym, co o niej mówią za plecami, robi swoje, kierując się niezawodną intuicją, stając się postrachem i na korytarzach prokuratury i wśród przestępców i cwaniaczków. Ta historia wciągnęła mnie od samego początku, a poruszane tematy, problemy rodzinne, ale i te małej, biednej społeczności, dają do myślenia. Styl pisania autorki powoduje, że książka czyta się sama. Przynajmniej ja tak to odczułam. Jeśli chodzi o akcję, co w kryminałach nie jest bez znaczenia, toczy się z pozoru leniwie, śledztwo jakby utknęło w miejscu, by w pewnym momencie przybrać nieoczekiwany zwrot i zaskoczyć czytelnika. Nie znajdziemy tutaj krwawych opisów, czy ciarek przebiegających wzdłuż kręgosłupa. To jest dowód, że i bez tego typu atrakcji kryminał można uznać za dobry i gorąco polecić innym. Co też czynię ☺️

O czym jest Kamienne miasto? Ojjj, o wszystkim! Jest typowo po włosku, dużo zamieszania, dużo wątków, duży nacisk położony na relacje rodzinne, ale mafia też jest 😉 To książka dla tych, którzy lubią jak „się dzieje” i świetnie się odnajdują w epicentrum chaosu. Imma Tataranni to pani wiceprokurator w małym miasteczku Matera na południu Włoch. Miasto faktycznie istnieje, sprawdziłam. Ciekawa natomiast jestem, czy faktycznie na początku XXI wieku są jeszcze tego typu włoskie miasta, w których czas ewidentnie stoi w miejscu, społeczność jest mała i raczej zamknięta, ludzie się znają, a do ważnych postaci zaliczani są aptekarz i rzeźnik. Rzeźnik! Czy młodsze pokolenie w ogóle wie, kto to jest? I w tym to sympatycznym, kameralnym miasteczku zostają znalezione zwłoki dwudziestoletniego mężczyzny. Pchnięcie nożem, można powiedzieć, że włoska klasyka. Jednak w toku śledztwa okazuje się, że niepozorna mała Matera skrywa naprawdę wielkie tajemnice. Śledztwo prowadzi Imma Tataranni – pani wiceprokurator o szczególnych przymiotach. Bystra, błyskotliwa, z pamięcią lepszą niż ta w moim komputerze, a przy tym typowo kobieca – z temperamentem i zamętem w głowie. Do tego jest niska, chyba nawet jak na Włoszkę, bo nie udało jej się dorosnąć do 150 cm. Ten brak wzrostu zadecydował o jej karierze – do policji za mało, więc wylądowała w prokuraturze. Jednak nie chce siedzieć za biurkiem, temperament goni ją w plenery, a miejsca zbrodni odwiedza w swoim stylu – w sukienkach i na szpilkach. I powiem Wam szczerze, że jak to sobie wyobrażałam, to trochę chciało mi się śmiać. To książka, która może spodobać się uważnym czytelnikom. Sporo tu szczegółów, które dość łatwo przegapić. Na pewno dla fanów południa Europy, szczególnie włoskiego temperamentu. Dla miłośników kryminałów, bo jakby nie patrzeć, jest to kryminał. Ale też dla fanów sitcomów – bo klimat tej książki chwilami naprawdę zahacza o groteskę. Przynajmniej w moim odczuciu. Wcale nie jestem przekonana, czy autorka miała taki zamysł.